در این تحقیق امکان استفاده از نانو سیلیکای تیمار شده به عنوان فیلر تخته لایه مورد بررسی قرار گرفته است. پس از ساخت تخته لایه با استفاده از لایه های چوبی گونه ممرز در شرایط آزمایشگاهی، ویژگی های فیزیکی و مکانیکی تخته های حاصل مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل متغیر این بررسی نوع سیلان (وینیل تری متوکسی سیلان و g آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان)، مقدار نانو سیلیکا (1%و 2%) و مقدار عامل جفت کننده سیلان (1% و 2%) بودند. تجزیه تحلیل نتایج نشان داد که کمترین مقدار جذب آب و واکشیدگی ضخامت مربوط به تخته هایی می باشد که در ساخت آنها از 1 درصد نانو سیلیکای تیمار شده با 2% وینیل تری متوکسی سیلان استفاده شده بود و تخته هایی که در ساخت آنها از 1 درصد نانو سیلیکای تیمار شده با -g%1 آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان استفاده شده دارای بهترین مقاومت خمشی و مدول الاستیسیته بودند. مقاومت برشی تخته های حاوی 2% نانو سیلیکای تیمار شده با 1% وینیل تری متوکسی سیلان نیز بهتر از سایر تیمارها بود. به طور کلی نتایج این بررسی نشان می دهند که استفاده از نانو سیلیکای تیمار شده با عوامل جفت کننده سیلان به عنوان فیلر چسب اوره- فرمالدهید در بهبود ویژگی های تخته لایه موثر می باشد.

این مطالعه با هدف امکان سنجی استفاده از مزو حفره MCM-41 اصلاح شده با {3-(2-آمینو اتیل آمینو) پروپیل}تری متوکسی سیلان به عنوان جاذب در حذف رنگزاهای قلیایی رود امین B و زرد 13 انجام شده است. کارایی جاذب در حذف رنگزاهای قلیایی با بررسی متغیر هایی نظیر دز جاذب، pH، زمان تماس و دمای محلول در میزان حذف مطالعه شد. نتایج نشان داد که با افزایش دز جاذب از 1 به 6 میلی گرم، زمان تماس از 10 تا60 دقیقه و دما از 25 تا º C65 میزان جذب از 60 تا 100% افزایش یافته است. همچنین شرایط بهینه حذف رنگزاها به ازای 6 میلی گرم جاذب، زمان 60 دقیقه، دمای º C 65، pH برابر با 4 برای حذف رودامین B و pH برابر با 8 برای حذف زرد 13 تعیین شد. پس از تعیین شرایط بهینه، حذف رنگزاهای رودامین B و زرد 13 مربوط به پساب دو کارخانه داروسازی و نساجی بررسی شد. بیشینه میزان درصد حذف رودامین B و زرد 13 در پساب با استفاده از جاذب MCM-41 اصلاح شده به ترتیب 63/97 و 11/96% به دست آمد.

بهینه سازی مدت حرارت دهی تراشه نقره سیلانکاری شده توسط آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان در محیط آبی مورد استفاده در حسگرهای تشدید پلاسمون سطح هدف از انجام این تحقیق بوده است. در این تحقیق تراشه نقره با ضخامت 50 nm توسط محلول آبی آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان سیلانکاری شده و در زمانهای مختلف در دمای 100oC حرارت دهی شد. تراشه های سیلانه شده در نهایت با کمک روش های میکروسکوپ نیروی اتمی، حسگر تشدید پلاسمون سطحی و اندازه گیری زاویه تماس آب آنالیز شدند. تراشه های حاصل خواص نوری مناسبی جهت استفاده در حسگر تشدید پلاسمون سطحی داشتند. با افزایش مدت حرارت دهی زبری سطح افزایش یافته، پاسخ تشدید پلاسمون سطحی تراشه تا حدی کاهش یافت. از سوی دیگر با افزایش مدت حرارت دهی تراشه نقره سیلانکاری شده، پایداری شیمیایی تراشه در مقابل آب نمک 2 مولار افزایش یافت. از سوی دیگر حرارت دهی تراشه سیلانکاری شده موجب افزایش آمین در دسترس تراشه نقره شد.

چاپ فلکسوگرافی پرکاربردترین تکنولوژی چاپ در صنایع بسته بندی می باشد. اما عدم چسبندگی مناسب مرکب بر پایه آب بر روی مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن یکی از مهم ترین مشکلات محسوب می شود. عوامل ارتقاء دهنده چسبندگی از نوع سیلان از جمله بهترین افزودنی هایی هستند که به عنوان عامل تشکیل دهنده اتصالات عرضی و عوامل ضد آب در صنایع مرکب و پوشش می توانند مورد استفاده قرار گیرند. در این پژوهش از عامل ارتقا دهنده N-بتا-(آمینو اتیل)-گاما-آمینو پروپیل متیل دی متوکسی سیلان و 2-(4، 3-اپوکسی سیکلوهگزیل) اتیل تری اتوکسی سیلان به منظور بهبود چسبندگی مرکب آب پایه به مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن استفاده شد. نتایج نشان داد بیشترین میزان چسبندگی با افزایش 5 درصد N-بتا-(آمینو اتیل)-گاما-آمینو پروپیل متیل دی متوکسی سیلان حاصل شد. افزودن ترکیبات سیلانی به ترکیب مرکب چاپ باعث افزایش زاویه تماس و آب گریزی فیلم مرکب بر روی سطح مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن شد. همچنین، با افزودن سیلان به ترکیب مرکب، کشش سطحی مرکب چاپ کاهش یافت.

نانوجاذب منیتیت/آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان/گلوتار آلدئید (APTES/GA/Fe3O4) سنتز و کاربرد آن در جذب یون های توریم (IV) از محلول های آبی در روش ناپیوسته مورد ارزیابی قرار گرفت. نانوذرات منیتیت ابتدا با روش هم رسوبی و با قطر متوسط 20 نانومتر سنتز و پس از پوشش با آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان (APTES)، با گلوتار آلدئید (GA) اصلاح شدند. از روش سطح پاسخ و طرح باکس- بنکن برای بررسی تاثیر عامل هایی چون pH (1 تا 5)، غلظت اولیه محلول توریم (IV) (50 تا 300 میلی گرم بر لیتر) و مقدار جاذب (1تا 5 گرم برلیتر) بر فرایند جذب توریم (IV) از محلول های آبی و هم چنین بهینه سازی آن بهره گرفته شد. تحلیل واریانس نشان داد که عامل های مقدار جاذب، غلظت اولیه محلول توریم IV))، pH اولیه محلول، به ترتیب، موثرترین عامل ها بر جذب توریم بودند. نتایج نشان داد که بیش ترین میزان جذب (q) در pH برابر با 4.5، غلظت اولیه 250 میلی گرم بر لیتر محلول توریم و مقدار جاذب 1 گرم بر لیتر در مدت زمان 90 دقیقه برابر 107.23 میلی گرم بر گرم بود. هم چنین عامل های ترمودینامیکی (DHo، DSo، DGo) نشان دادند که جذب سطحی توریم درگستره دمایی 25 تا 45 درجه سانتی گراد دارای ساز و کار فیزیکی، خودبه خودی و گرمازاست.

در این پژوهش، از آبکافت مخلوط تترا اتوکسی سیلان و 3- مرکاپتو پروپیل تری متوکسی سیلان در مجاورت کاتالیزور قلع، پلی 3- مرکاپتو پروپیل سیلوکسان نامحلول تهیه شد. محصولات زیادی با استفاده از نسبت مولی متفاوت از تترا اتوکسی سیلان به 3- مرکاپتو پروپیل تری متوکسی سیلان (1:5، 1:2، 1:1، 2:1 و 5:1) تهیه شد. بهترین نسبت مولی که بیشترین جذب فلز را داشت برای ارزیابی بیشتر انتخاب شد. سپس، قابلیت این لیگاند برای استخراج یونهای فلزات سنگین (مانند +Pb2، +Cd2، +Cu2، +Zn2، +Hg2 و +Ni2) از محلول در pHهای مختلف (8>2<pH) معین شد. روشهای جذب اتمی و تیتر کردن کمپلکس سنجی برای تعیین محتوای فلز در محلول یون فلز بکار گرفته شد.

با توجه به اهمیت حذف یون استرانسیم موجود در پساب ­های هسته­ای، در کار حاضر ضمن سنتز لیگاندهای هیدروکسی بنزآلدهید پروپیل تری اتوکسی سیلان (Si-HL3(EtO)) و پیریدیل متیلیدین پروپیل تری اتوکسی سیلان (Si-L3(EtO)) به بررسی خصوصیات نانو ذرات سیلیکای اصلاح ­شده با این لیگاندها به ­عنوان جاذب جامد در حذف یون استرانسیم از محلول آبی پرداخته شد و پارامترهایی مانند pH، زمان، جرم جاذب، دما و یون ­های مزاحم مورد آزمایش قرار گرفت. بررسی رفتار جذبی جاذ­ب ­ها نشان داد با اصلاح سطح نانو جاذب توانایی آن در جذب یون استرانسیم در 6pH= از 31/6 % به 86 % و 11/22 % به ترتیب با استفاده از لیگاندهای Si-HL3(EtO) و Si-L3(EtO) افزایش می ­یابد. نتایج ایزوترم ­ها و سینتیک­ های جذب نشان داد که فرایند این جذب از ایزوترم لانگ­مویر و مدل شبه درجه دوم تبعیت می ­کند. هم ­چنین مقادیر به دست آمده از پارامترهای ترمودینامیکی نشان داد که حذف استرانسیم از محلول آبی یک فرایند گرماگیر و مقادیر مثبت آنتروپی نیروی محرکه فرایند جذب است.

همراه با پیشرفت صنعت پلیمرهای مصنوعی، مونومرها به طور گسترده ای برای اصلاح چوب استفاده می شوند. جفت کننده ها نقش مهمی در تشکیل پیوند بین مونومرهای غیرقطبی و گروه های هیدروکسیل چوب ایفا می کنند. در بررسی اثر اصلاح با تری متوکسی سیلیل پروپیل-متاکریلات و تری اتوکسی وینیل سیلان به عنوان جفت کننده بر ویژگی های فیزیکی چوب پلیمر، نمونه های آزمونی به گروه های شاهد و حاوی استایرن (با و بدون جفت کننده های سیلانی) تقسیم بندی شدند. طیف سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه، اصلاح با سیلان و حضور پلیمر در ساختار چوب را تأیید کرد. در سطوح حاوی سیلان آکریلاتی علاوه بر گروه کربونیل کتونی ساختار چوب، گروه کربونیل استری مزدوج نیز اضافه گردید. جذب مونومر پس از افزدون جفت کننده سیلانی در نمونه های حاوی سیلان وینیلی بیش از سیلان آکریلاتی افزایش یافت. علیرغم تعیین بیشترین جذب در اصلاح با سیلان وینیلی، بیشترین افزایش وزن در اصلاح تلفیقی حاوی هر دو ترکیب سیلانی/استایرن اندازه گیری شد. سیلان وینیلی با وزن مولکولی کمتر، علی رغم واکنش پذیرتر بودن ترکیب آکریلاتی، به نفوذ بیشتر این ترکیب به ساختار چوب منتهی شد که با پلیمریزاسیون بیشتر در کنار استایرن به نتایج بهتر در این سطح انجامید. اتصال دیواره سلولی اصلاح شده با ترکیبات سیلانی به پلیمر استایرن منجر به افزایش وزن بیشتر و کاهش تخلخل و درنهایت بهبود ثبات ابعاد شده و کارایی آب گریزی و اثر ضدواکشیدگی فرآورده حاصل بهبود یافت.

در این پژوهش، نانوذره های روی اکسید، تیتانیم دی اکسید و بوهمیت از طریق اصلاح شیمی سطح با ترکیب های آلی به نانو ساختارهای ابر آب گریز تبدیل شدند. ایجاد گروه های عاملی جدید از طریق واکنش با اولئیک اسید به تنهایی نتیجه های رضایت بخشی نشان نمی دهد درنتیجه در این مطالعه روغن اولئیک اسید به ترکیب های فعال تری تبدیل شد. سپس بر روی سطح نانوذره های آرایش داده شد. در این پژوهش معرف آب گریز کننده N -تری اتوکسی سایلیل پروپیل اولئامید (N-TESPO) با استفاده از اصلاح شیمایی اولئیک اسید سنتز شد که به آسانی می تواند انواع نانوذره های اکسیدی را عامل دار و ابر آب گریز کند. این معرف در یک واکنش دو مرحله ای از اولئیک اسید به دست می آید. به منظور شناسایی ویژگی های نانوذره های ابر آب گریز سنتز شده توسط روش اصلاح شیمی سطح، از تست زاویه تماس آب، SEM و FT-IR استفاده شد. نتیجه ها نشان داد که زاویه تماس سطح پوشانده شده با نانوذره های اصلاح شده روی اکسید، تیتانیم دی اکسید و بوهمیت به ترتیب 158 و 163 و 161 درجه است که نشان دهنده خاصیت ابر آب گریزی این نانوذره ها می باشد.

در این پژوهش پوشش های سیلانی حاوی دو ترکیب آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان (APTS) و تترااتیل اورتوسیلیکات (TEOS) به روش سل ژل بر روی فولاد IF ایجاد شدند. محلول پوشش دهی با مخلوط کردن ترکیب های سیلانی در مخلوط الکل و آب مقطر آماده و پوشش به روش غوطه وری بر زیر لایه اعمال شد. آزمون طیف سنج مادون قرمز تبدیل فوریه نشان داد که پوشش بخوبی با زیر لایه پیوند برقرار کرده و پوشش تشکیل شده است. نتایج آزمون پلاریزاسیون پتانسیودینامیک نشان داد که پتانسیل خوردگی با اعمال پوشش سیلانی تقریبا افزایش داشته و چگالی جریان خوردگی کاهش شدیدی یافت. همچنین نتایج آزمون امپدانس الکتروشیمیایی مشخص نمود که پوشش سیلانی مقاومت خوردگی خوبی از خود نشان داد. درواقع، پوشش ایجاد شده همانند یک سد فیزیکی عمل کرده و از نفوذ یون های مهاجم و ملکول های اکسیژن به سطح زیر لایه جلوگیری می نماید. علاوه بر این تصاویرمیکروسکوپ نوری مقاومت پوشش سیلانی را بعد از آزمون خوردگی نشان داده و بهبود مقاومت خوردگی را نسبت به زیرلایه مشخص می سازد.